Wśród roślin wrzosowatych uprawianych w Polsce pieris japoński jest jednym z mniej znanych gatunków. Ta pochodząca z Azji roślina, sprowadzona do Europy już w XIX wieku, zawdzięcza swoją urodę atrakcyjnym kwiatom oraz ładnym, zimotrwałym liściom. Pięknie prezentuje się na wrzosowiskach i wśród niewielkich roślin iglastych. Może być też uprawiana w pojemnikach wykorzystywanych do dekoracji balkonów i tarasów
Tekst: Grzegorz Falkowski
Pieris japoński ‘Valley Valentine’ to niewielki krzew o rozłożystym pokroju i powolnym tempie wzrostu. Uwagę przyciąga obfitym kwitnieniem w rzadko spotykanym u pierisów, czerwonym kolorze kwiatów, które są atrakcyjnie wyeksponowane na tle zielonych liści. Po 10 latach uprawy krzew dorasta do ok. 80 cm wysokości i 1,3 m szerokości. Liście rośliny są lancetowate, skórzaste, ciemnozielone i błyszczące, na brzegu delikatnie karbowane. Są charakterystycznie skupione na szczytach pędów w formie rozety, natomiast podstawy i środkowe części pędów pozostają nagie. Skórka pokrywająca młode pędy jest gładka, jasnozielona do różowej. Pąki kwiatowe zawiązują się na wierzchołkach pędów pod koniec lata, ale zakwitają dopiero wiosną, w kwietniu lub maju. Czerwone, dzwoneczkowate kwiaty, lekko zabarwione na biało w dolnej części korony, są zebrane w długie, zwisające kwiatostany. W trakcie kwitnienia, przy słonecznej i ciepłej pogodzie, znad krzewów unosi się szmer pszczół i trzmieli zbierających pracowicie nektar. Po kwitnieniu, z pąków u podstawy kwiatostanów, rozwijają się jasnozielone, młode pędy. Krzewy przyrastają tylko jeden raz w roku.
Pieris japoński ‘Valley Valentine’ najlepiej rośnie na glebach kwaśnych, próchnicznych i stale umiarkowanie wilgotnych, na stanowiskach osłoniętych i zacisznych, półcienistych lub cienistych. Ponieważ krzew nie jest w pełni odporny na mróz, w najchłodniejszych rejonach kraju wymaga zabezpieczania na zimę – okrywania stroiszem lub agrowłókniną. Glebę wokół roślin warto ściółkować przekompostowaną korą sosnową. Zabieg ten zabezpiecza płytki system korzeniowy przed przemarzaniem oraz dodatkowo sprzyja utrzymaniu kwaśnego odczynu podłoża. Pielęgnacja w trakcie okresu wegetacyjnego ogranicza się do podlewania i ewentualnego nawożenia specjalnymi nawozami do roślin kwasolubnych, w dawkach stosowanych zgodnie z zaleceniami producentów.
Podobnie jak większość roślin wrzosowatych, pieris japoński najlepiej rośnie w starszym, kilku- lub kilkunastoletnim ogrodzie z ustalonym mikroklimatem. Dobrze prezentuje się w towarzystwie różaneczników, kalmii, kiścieni, krzewów iglastych oraz innych gatunków roślin zawsze zielonych. Na wiosnę niezwykle interesująco wyglądają kompozycje pierisów z kwitnącymi w tym samym okresie wrzoścami.
